Ik kom er wel

Donderdag (dag 155)

Ik schroef mijn achterband uit mijn motor en pak een tuktuk richting een bandentoko, er zijn in eerste instantie wat issues met het juist op de velg krijgen  van de nieuwe buitenband maar uiteindelijk lukt het.

Ik zie nog wat andere reserve onderdelen die ik ook gelijk maar koop, ik heb nu 4 extra remblokken voor de voor rem, een nieuwe Spiegel die het beeld wél verkleint, twee nieuwe binnenbanden en een nieuwe plakset.

Na een uitgebreide proefrit door de stad is het alweer tijd om te eten, om wat geld te besparen heb ik een zooi eieren gekocht en eet ik een omelet met noodles.

Vrijdag (dag 156)

De eerste bestemming van vandaag is S-21, het Tol Slueng museum, deze middelbare school ligt midden in een woonwijk en is tijdens het beestachtige regime van de Khmer Rouge omgebouwd tot ‘verhoorcentrum’ .

Alle gevangenen zijn bij binnenkomst gefotografeerd en een klein aantal van die foto’s  zijn tentoongesteld in een aantal van de klaslokalen.

De bedoeling van het regime was om iedereen volgzaam te maken, als je vragen stelde werd je opgepakt en net zolang gemarteld totdat je een totaal verzonnen verklaring aflegde.

De paranoia was enorm en veel topfunctionarisen van de partij zijn hier uiteindelijk ook terecht gekomen.

Erg indrukwekkend allemaal, maar de trieste realisatie dat dit in ieder mens schuild werpt wel een sombere blik over deze prachtige zonnige morgen.

De volgende stop: ‘The Killing Fields’ (nog een film die ik moet gaan kijken)

Als je niet tijdens de verhoren overleed werd je naar ‘The Killing fields’ gebracht en alsnog vermoord, hier zijn enkele duizenden mensen aan hun eind gekomen.

De meest gebruikte methode om gevangenen om te brengen was doodknuppelen, dat spaarde dure kogels.

Op een van de borden werd uitgelegd waarom ze bepaalde chemische stoffen gebruikte, het versnelde het verteringsproces van de lichamen en ging stank tegen, ook word tussen neus en lippen door nog vermeld dat het ook erg goed werkt tegen mensen die levend begraven zijn,

Kinderen (zelfs baby’s) werden vermoord uit angst dat ze op latere leeftijd wraak zouden nemen…..

In de centrale Stupa bewaren ze alle schedels en overige lichaamsonderdelen die al zijn opgegraven.

Na dit vrolijke uitstapje ga ik terug naar de garage en koop ik een nieuwe accu, van de oude was een cel lek en dat gaat voor problemen zorgen.

De motor is nu weer 100% in orde (op wat optische schade na dan) en is klaar voor de rit naar Siem Reap.

Zaterdag (Dag 157)

Vanbdaag kom ik aan in Siem Reap, in deze omgeving vind je een boel tempels, waaronder de Ankor Wat, een van de beroemdste tempels ter wereld.

Ik heb de afgelopen paar dagen een typisch cambodiaans gerecht ontdekt, een stokbrood met salade, saus en ‘mystery meat’ pas in Seam Reap zie ik dat het mysterieuze vlees eigenlijk varkensneus/snuit is.

Het smaakt er niet minder om maar de knapperige of taaie stukken kosten toch ineens wel iets meer moeite 🙂

Zondag (Dag 158)

Rond het middaguur houdt het pas op met regenen, een kaartje voor de Angkor Wat kost 20$ dus ik besluit om morgen vroeg te gaan zodat ik de hele dag rond kan kijken in deze enorme tempel.

Ze hebben hier net als bijna overal in Azië een aantal filmkanalen met redelijk recente films en ik ben lekker binnen gebleven, vandaag is een filmdag zoals ik die thuis ook wel eens heb.

Dan sluit ik mijzelf op met lekkere hapjes en een zooi goede films.

Maandag (Dag 159)

Ankor Wat is ‘wel cool’ maar valt mij uiteindelijk tegen, het is té netjes en te gekunsteld.

Redelijk teleurgesteld rij ik maar door naar andere tempels die ook met het kaartje van 20$ te bezoeken zijn.

Uiteindelijk kom ik toch nog terecht in een aantal tempels waarvan mijn Indiana Jones hart een paar slagen oversloeg.

ik ben as we speak de foto’s aan het uploaden, een paar minuten geduld aub

Nu de foto’s van de Echt leuke tempels!

Als je er bent.. laat de hoofdtempel voor wat hij is en ga verder naar de kleinere tempels!

Dinsdag t/m Donderdag (Dag 160 t/m 162)

Vandaag vertrek ik naar Bangkok om met Marc de stad onveilig te maken.

Marc is bezig met zijn jaarlijkse Azie tour en is de komende 5 dagen in Bangkok.

Vrijdag gaan we met een aantal locals bier drinken, tot die tijd houden wij ons bezig met het bezoeken van clubs en bars, het uitgeven van geld aan niet noodzakelijke dingen kost mij moeite en ik moet mij er echt even overheen zetten dat ik zoveel geld uitgeef….

Vrijdag (Dag 163)

Vandaag gaan we de stad in, we beginnen in de Hippe highbar op Khao San Road en eindigen in club ‘Dinges’.

Het gezelschap bestaat uit Dodge, Niu, May, een ander meisje waarvan ik de naam zelfs op dat moment al niet uit kon spreken, Marc uit Utrecht, Marc uit Amerika, Mike en nog een kerel.

Het is gezellig en de zon komt inmiddels weer op, als ontbijt nemen we een maispapje (ofzo) en gaan we terug naar het hotel.

Zaterdag (Dag 164)

Schandalig laat worden wij wakker (het exacte tijdstip blijft geheim) en marc wil nog een laatste drankje drinken met de dames, ik ben nog steeds erg brak en besluit om thuis te blijven, ik moet nog een bestemming zoeken voor de komende paar weken.

Op dit moment heb ik de reis qua afstand al voor 90% afgerond maar heb ik nog wel 6 weken over.

Het vinden van een verlaten strand dat goed begaanbaar is met de motor is moeilijk dus ik besluit om naar een Nationaal park te gaan.

De foto’s zien er geweldig uit en je kan er kamperen, het hoogseizoen is nu voorbij dus een weekje van bezinning moet hier wel gaan lukken.

Zondag (Dag 164)

De vlucht van Marc is gecanceld door Typhoon ‘Fanapi’ en hij moet nog een dag extra in Bangkok blijven.

S ‘avonds gaan we nog iets eten met de dames en het is weer gezellig, met tegenzin begeven wij ons rond 23:00 naar het hotel.

Maandag (Dag 165)

De tolwegen rond Bangkok zijn verboden voor Motoren, bij iedere route die mijn GPS kiest is de tolweg blijkbaar het beste en sta ik iedere keer weer voor een gesloten tolpoort, ik kan lief kijken wat ik wil maar ze laten mij er niet door.

Zelfs het metro station lijkt mij uit te lachen..

Na 3 uur tolpoorten omzeilen en in de alom aanwezige file van Bangkok te hebben gestaan is de snelweg waarvan ik dacht dat het géén tolweg was omdat hij 30 kilometer lang was er blijkbaar toch een.

De vrouw zegt dat ik maar terug moet rijden tegen het verkeer in en daarna op een andere manier op Highway 4 moet komen…

Als ik haar uitleg dat dat echt niet mogelijk is omdat mijn GPS er niets van snapt en ik al uren probeer om Bangkok te verlaten zegt ze: Jammer joh!

Deze opmerking doet mijn emmertje overlopen en ik gooi het gas erop, terwijl ik langs de tolpoort sprint gaan er allerlei toeters en bellen af, het is duidelijk niet de bedoeling dat ik dit doe 😉

De reden dat motoren niet op de tolweg mogen is de beperkte snelheid van de Thaise motoren, aangezien mijn motor toch echt wel heel erg goed meekomt met het snelste verkeer is mijn actie in mijn gedachten gerechtvaardigd en ben ik bereid om de discussie aan te gaan met iedere beambte die het niet met mij eens is.

Een paar wegwerkers achterin een busje zien mij rijden en realiseren wat ik net heb gedaan, ze beginnen te lachen en te zwaaien.

Bij de volgende tolpoort verwacht ik een welkomstcommite en een flinke uitbrander maar de beveiligingsbeambte snapt mijn probleem en laat mij zonder problemen doorrijden naar de snelweg richting het zuiden.

Later op de avond heb ik het nationale park bijna gevonden, ik moet op zoek naar de afslag naar het park, het is inmiddels al donker geworden maar ik ben nu zo dichtbij dat stoppen ook zonde is.

Met lage snelheid rijd ik langs de snelweg, een bus wil mij inhalen en ik ga de vluchtstrook op om de bus voor te laten (vrij normaal hier in Thailand,alle motoren rijden hier op de vluchtstrook)

Terwijl ik in mijn spiegels kijk om te zien of de bus al voorbij is zie ik veeeel te laat een brug opduiken, de vluchtstrook loopt niet door over de brug en ik knal snoeihard tegen een metalen vangrail aan.

De valbeugels doen hun werk en vangen de klap op, wat er daarna is gebeurd is een beetje wazig.

Mijn schouder is voorzien van een enorme bult en mijn been word gekookt door warme benzine die uit de tank stroomt, mijn linker motorlaars ligt een paar meter verder op de middenstreep, hij zat net nog aan mijn voet.

Ik herken nog wat andere dingen die midden op de weg liggen maar eerder op de avond toch echt nog in mijn linkerkoffer zaten…..

Er rijden nog een aantal vrachtwagens voorbij voordat er een aantal scooterrijders stopt, het is erg fijn om gezelschap te hebben omdat ik door de enorme adrenaline stoot nog steeds niet objectief kan bepalen wat er nou precies mis is met mij.

De adrenaline onderdrukt de pijn, als je iets gebroken hebt kan je nog wel even doorlopen maar daarmee loop je een hele grote kans op extra breuken en zenuwbeschadigingen en interne bloedingen, lekker blijven liggen dus!

Er steekt een stuk bot uit mijn schouder (niet door de huid) en mijn been begint te kloppen, duidelijk geen kwestie meer van even wachten en doorrijden.

Terwijl ik in de ambulance word geladen moet ik nog wel even lachen om de moeite die het kost om mijn grote lijf in de ambulance te krijgen, zal je net zien dat ze mij ook nog eens laten vallen 🙂

In het ziekenhuis aangekomen doet de arts mij denken aan dat meisje uit Uggly Betty, niet dat ze lelijk is, in tegendeel, maar hoe moet ik je nou serieus nemen als de elastiekjes van je beugel alle kleuren van de regenboog hebben?(ook haar net wegtrekkende jeugdpuistjes helpen niet mee)

Ze is de enige die engels spreekt dus het moet maar.. na veel geprik en getrek komt ze tot de conclusie dat mijn enkel gekneusd is, mijn kniebanden opgerekt zijn en de spieren van mijn bovenbeen een flinke klap hebben gekregen (je ziet inderdaad een groef in mijn bovenbeenspier lopen ter breedte van mijn stuur)

Niets gebroken!(in mijn been dan)

Mijn schouder word ook op de foto gezet en daar lijkt ook niets mis mee te zijn…  ik probeer haar nog een aantal malen te overtuigen dat het stuk bot dat je ziet zitten normaal echt ergens anders zit (IN MIJN SCHOUDER!) maar ze blijft erbij dat er op de X-ray geen breuk te zien was en dat het spieren zijn die opgezwollen zijn……

Er zitten vast geen breuken in mijn sleutelbeen maar ik denk niet dat het nog goed vastzit aan mijn schouder.(en dat zie je misschien niet goed als je de schouder ondersteund en al op de röntgenfoto zet)

Ik hoop dat ik loop te miepen en dat er niets aan de hand is.

Met een zooi pijnstillers en spierverslappers word ik een kamer ingereden waar ik spontaan gemotiveerd word om te stoppen met roken, er liggen vier mannen met grote zuurstof flessen en bijbehorende nare geluiden.  Toch maar stoppen nu het nog ‘vrijwillig’ kan…

Dinsdag (Dag 166)

Ik heb redelijk geslapen, nogmaals verzekerd Uggly Betty mij dat er niets aan de hand is met mijn schouder, wel maakt ze nog een foto van mijn enkel nadat ik aangeef dat die tussen de vangrail en de motor is gekomen, niets aan de hand!

De politie agent die mij ophaalt verteld dat mijn motor nog goed uitziet, eenmaal aangekomen op het bureau denk ik daar toch heel anders over…..

De motor heeft een flinke klap gemaakt, ik dus blijkbaar ook, bij het zien van de schade ben ik weer heel erg blij dat ik er goed vanaf gekomen ben…..

De schade aan de motor:

De valbeugel heeft zijn werk gedaan maar is afgebroken op twee van de 3 bevestigingspunten en daardoor is mijn radiateur tegen mijn frame gedrukt (en zo lek als een zeef)

Al het plastic werk aan de linkerkant is stuk, de rest staat scheef, mijn remschijf is krom, de linkerkant van mijn kofferrek is afgescheurd, de schakelpook is dubbelgevouwen en wat er over is van de valbeugel lijkt meer op een paperclip die in een volautomatische puntenslijper is vast komen te zitten.

De koffer aan de linkerkant is kapot, het slot is verdwenen en hij kan niet meer dicht.

De GPS is stuk,het scherm vertoond een witte achtergrond met een dikke zwarte  vlek.

Het frame is nog recht, het balhoofd is niet gescheurd, het subframe zit nog op zijn plek, en de voorvork ziet er ook nog goed uit!

Tot zover de motor….

De kleding:

Mijn laars is tijdens het ongeluk met zoveel kracht van mijn voet getrokken dat de naden rond mijn enkel los zijn gescheurd, mijn motorbroek is voorzien van zo’n grote scheur dat het een korte broek is geworden en rond mijn knie is er ook een stuk verdwenen, mijn jas komt er relatief nog het beste vanaf, flinke schade op de schouder en nog wat willekeurige scheuren op andere onverklaarbare plekken.

Mijn helm heeft op de linkerachterkant een diep spoor van het stuk dat ik (blijkbaar?!) met mijn hoofd over het asfalt heb geschoven.

De politieagent kijkt mij verbaasd aan als ik begin te lachen, ik ben er echt goed vanaf gekomen!

Het demonteren van de motor gaat vrij moeilijk, mijn schouder werkt niet, het kan mij niet schelen wat Betty zegt, er steekt soms iets uit mijn schouder en het zijn zeker geen spieren! Uit voorzorg heb ik maar een mitella gemaakt van de broek die ze mij in het ziekenhuis hebben gegeven.

(Voor de mensen die nu schreeuwen dat ik alsnog een arts op moet zoeken: ik heb geen last van pijn in mijn arm (zenuwbeschadiging/beklemming) en de doorbloeding is ook goed (beklemde aders) het advies bij problemen met je sleutelbeen: rust nemen! Het sowieso niet mogelijk om het in te gipsen, het komt vanzelf weer goed)

De hoofdagent spreekt Engels en helpt mij met het inspecteren van de schade.

Het koste mij enkele minuten om weer objectief naar die hoop metaal en plastic te kijken en te bepalen wat er nou precies moet gebeuren.

De dingen die ik niet zelf kan repareren zijn de radiateur, remschijf en het kofferrek, het plastic werk is  aan elkaar te hechten met ijzerdraad.

Een uur later is de radiateur alweer gerepareerd, het ding is redelijk krom maar uiteindelijk zit er maar één gaatje in, voor de remschijf moeten we de volgende dag terugkomen omdat de winkel gaat sluiten.

Het kofferrek is te lassen.

Terwijl de hoofdagent mij naar een grotere stad brengt waar ze guesthouses hebben vraag ik hem of hij een goedkoop guesthouse kent.

De wedervraag is onverwacht: ‘would you like to sleep in my appartment at the police station?’

Hij slaapt blijkbaar liever in zijn kantoor omdat hij een hele fijne bank heeft.

Dit is voor mij alleen maar beter:

Ik kan aan mijn motor werken, kan bij al mijn spullen zonder dat ik die mee hoef te slepen met mijn ene arm, en het is gratis 😉

We halen bij hem thuis wat slaapspullen op en drinken nog een iets, dat Heineken uit Nederland komt wist hij niet 🙂

Een ‘Dubbel’ moment van bezinning, vandaag rond 15:30 is mijn tante gecremeerd, na een oneerlijke strijd tegen leukemie is ze vorige week vredig ingeslapen.
Het was haar wens dat ik mijn reis af zou maken en bij terugkomst linea recta naar mijn oom zou gaan om verslag te doen van mijn reis, alle ‘to-do’ dingetjes moeten even wachten.
Ik wil via deze weg iedereen mijn steun betuigen, tante Fien zal gemist worden 🙁

Woensdag (Dag 167)

Als ik wakker word is de hoofdagent al met mijn remschijf naar de werkplaats geweest, het is al gefikst!(de pijnstillers werken 🙂 )

De mensen hier zijn enorm vriendelijk, de agent die mij eergisteren van het wegdek heeft geschraapt helpt mij bij het aankleden en is niets anders dan geweldig!

Als ik een vrouw was zou ik vast janken als een klein kind van al deze goedheid, als kerel heb ik al de hele dag een onuitwisbare grijns op mijn gezicht…

Met vier man tillen ‘we’ (ik heb staan kijken, mijn schouder moet rusten) de motor in een pick-up en leveren we hem af bij de werkplaats, ik kon zelf geen verdere schade ontdekken maar het is toch altijd fijn als dat nog even nagelopen word door iemand met meer ervaring.

*een paar uur later……*

De motor is net terug, ik heb er al op gereden en de voorvork is niet helemaal recht meer, dat is gelukkig wel het enige technische mankement.

Morgen ga ik het plasticwerk weer aan elkaar hechten en de diverse steunen rechtzetten zodat de motor er weer een beetje toonbaar uitziet.
Of ik het stuur recht krijg weet ik nog niet, maar ik kan het altijd proberen 🙂
Van alle plekken waar ik had kunnen crashen ben ik nu toch wel terechtgekomen in een extreem gastvrije omgeving, zelfs de agenten die op het eerste gezicht iets leken te hebben van ‘Wat doet deze Farang (buitenlander) hier in het bureau, het is geen hotel’ hebben mij in de loop van de dag geholpen of een flesje cola bezorgd, het laten zien van mijn been, schouder en motor kweekt ook een boel goodwill 🙂

Dus helaas niet chillen op het strand maar een serieus moment om na te denken of het wel verstandig/mogelijk is om door te gaan, ik kom er wel 🙂

>>Hier<< heb ik antwoord gegeven op jullie opmerkingen/vragen in mijn vorige verhaal
>>Hier<< staan ze voor het verhaal ervoor

This entry was posted on Wednesday, September 22nd, 2010 at 15:24 and is filed under Bezochte Landen, Cambodia, Thailand. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.