Ik kom er wel

Zondag (dag 81)

De plek waar de bomaanslagen zijn gepleegd was toch niet zover weg, aan de overkant van de straat om precies te zijn…..
Aan de bevolking van Lahore merk je niets, ze gaan gewoon door met hun leven.

Typisch pakistaans detail: het winkelcentrum waar de aanslagen zijn gepleegd had wel detectiepoortjes en metaaldetectoren maar die waren niet aangesloten op een noodstroomvoorziening, effectief deden ze het dus maar een paar uur per dag.

Maandag (dag 82)

Vandaag heb ik de motor weggebracht en de man ongeveer vier keer uitgelegd wat er nou precies fout is gegaan met de ketting en welke schakels hij er tussenuit moet halen.

Hopelijk blijft er iets van hangen en komt het goed.

Dinsdag (dag 83)

Mijn motor was nog niet klaar, maar ik kon wel langskomen, zolang duurde het niet volgens hem.

Helaas viel de stroom uit en was het al donker aan het worden dus is mijn motor morgen klaar.

Woensdag (dag 84)

Vandaag is dan eindelijk mijn motor klaar!

Ik heb de ketting uitgebreid geïnspecteerd en het lijkt te zijn gelukt, geen nare geluiden meer!

Wel het dubieuze advies gekregen om mijn ketting niet meer te smeren omdat dat stof aan zou trekken en de levensduur van mijn ketting nadelig zou beïnvloeden.(dit advies ga ik natuurlijk niet opvolgen!)

Donderdag (dag 85)

Rond het middaguur kom ik aan bij de grensovergang, aan de Pakistaanse zijde gaat het allemaal lekker vlot en sta ik binnen een half uur aan de andere kant van het hek.

Aan de Indiase zijde gaat het ook allemaal redelijk vlot.

Ik kan mij van 3 jaar terug nog een boel (en dan bedoel ik 1.2 Miljard) opdringerige, onbeleefde starende, stinkende Indiërs herinneren.

Bij de grensovergang is het echter enorm rustig, de douaniers zijn erg vriendelijk en heel erg geïnteresseerd in mijn verhaal.

De omgeving is overigens ook prachtig, de perkjes zijn gemaaid en hier weten ze hoe ze een prullenbak moeten gebruiken.

Zelfs buiten het hek zijn de mensen vriendelijk en snappen ze wat ‘nee’ betekend, de wegen zijn goed en veel rustiger als aan de Pakistaanse zijde.

Wat is er met het india gebeurd dat ik mij herrinerde en waar ik eigenlijk  tegen opzag ?

Drie jaar geleden ervoer ik toch wel een enorme cultuurshock, als lief klein jongetje stapte ik uit het vliegtuig en werd ik in de grybusbende die India is gegooid.

Dit keer is de overgang veel subtieler omdat ik de hele reis  van 15.000 kilometer in 3 maanden heb gedaan ipv 9 uur.

Vrijdag (dag 86)

Rond 17:00 kom ik aan in het Guesthouse, ik heb niet veel tijd meer, ik moet mijn spullen nog uitpakken,douchen en vervoer regelen naar het hotel waar ik de wedstrijd tegen brazilie ga kijken met een groep Nederlanders.

Aangekomen bij het hotel blijkt het toch iets meer high-class te zijn dan ik verwachtte, een entree kaartje kost 30 euro maar dan zijn de hapjes en de drank wel gratis!

Door de gastvrouw word ik gekoppeld aan een Indiase vrouw die 9 jaar in Nederland heeft gewoond maar nu tv-presentatrice is.

Ik zit hier duidelijk tussen de stinkend rijke upper-class van Delhi.

In het guesthouse kom ik Michiel tegen, we zijn beiden in een goede stemming, wij hebben net Brazilië verslagen!

Nadat we de zon zien opkomen over Delhi besluiten we dat het tijd is om te gaan slapen.

Zaterdag (dag 87)

Er lopen hier zoveel toeristen rond dat ik in verbazing om mij heen kijk, waar ik in Pakistan misschien 20 toeristen  ben tegengekomen stikt het er hier van!

In de kantine van het guesthouse kom ik naast Michiel nog een Nederlander tegen, Kitty is net geland.

Later op de avond gaan we eten (Bier drinken!) met een stel Belgen.

Zondag (dag 88)

Vandaag voornamelijk cultureel verantwoord bezig geweest, een paar tempels bezocht en wat rondgereden in een rickshaw.

Kitty en Michiel vertrekken vandaag naar het Noorden, ik heb daar later met ze afgesproken, Ik ga eerst mijn visa’s voor Laos en Thailand regelen.

Maandag+dinsdag (dag 89+90)

Onderzoek op het internet en algemeen lanterfanten, een bezoekje aan de Thaise en laotiaanse Ambassade leert mij dat ik geen visa nodig heb, ik krijg iedere keer een Visum voor 1 maand!

‘s Avonds wel de wedstrijd gekeken, biertjes gehaald in een restaurant en door die biertjes uiteindelijk verbannen naar mijn kamer waar ik de wedstrijd heb gekeken, weer gewonnen, het zal toch niet… dat wij …. Dit keer… misschien!?

Woensdag  (dag 91)

Onderweg naar het vliegveld overkwam mij iets bekends, ik gaf gas om een rickshaw in te halen maar er gebeurde niets… het is mentaal wel een flinke schok als je ineens niet meer vooruit komt in druk verkeer en ineens heel druk bezig bent met het vinden van een gaatje om op de vluchtstrook te komen.

Ik kijk achterom maar de ketting zit nog steeds op zijn plek, hij is waarschijnlijk van het voorste tandwiel afgeschoten.

Na 300 meter lopen kom ik een werkplaatsje tegen en halen we de motor uit elkaar…. Tot mijn grote schrik zie ik dat de ketting nog netjes op het tandwiel zit.

De as draait maar het tandwiel blijft stilstaan…. Gelukkig is alleen het tandwiel stuk en niet de as waar hij op vast zit.

Het tandwiel is niet goed gemonteerd en blijkt de helft dunner te zijn dan een normaal tandwiel, vol frustratie vervloek ik de prutser in Pakistan.

Als ik alleen de onderdelen had gekocht en het monteren zelf had gedaan was dit allemaal niet gebeurd!

Daarna realiseer ik mij dat dit allemaal wel op het juiste tijdstip gebeurd, een paar dagen geleden reed ik nog van Amritsar naar Delhi, dit had net zo makkelijk ergens langs de snelweg of provinciale weg kunnen gebeuren, ook de aanwezigheid van de werkplaats en monteur (die niet betaalde wilde worden voor zijn werk!) komen mij weer bijzonder goed uit!

Uiteindelijk is er geen structurele oplossing dus plaatsen we het tandwiel andersom op de as, nu zit het tandwiel vast met ongeveer 10% van het aantal tanden waar het normaal vast mee zit, een keer gas geven en het hele zooitje valt uit elkaar!

In het tempo van een snorscooter rij ik terug naar het guesthouse, dit snappen de indiers niet echt en toeteren en halen mij in alsof ze er extra voor betaald krijgen.

Er zijn hier zoveel motorwinkels maar geen van allen hebben ze Europese onderdelen! Uiteindelijk kan ik kiezen: ik bestel iets bij een toko die mij redelijk onnozele vragen stelde of ik laat het uit Nederland komen.

Door mailcontact met een Indiër die ik op een internetforum heb gevonden weet ik dat de kans op het vinden van dit onderdeel erg Klein is.

Donderdag (dag 92)

Vandaag besloten om het onderdeel uit Nederland te laten komen, het is er dan zaterdag en 100% het goede onderdeel omdat Ro van Snelmotoren wél weet waar hij het over heeft.

De grote truc is nu om iemand te vinden die het tandwiel op kan halen en het kan versturen.

Naomi biedt zich aan en stapt op haar fiets om naar zeist te rijden om daar het tandwiel op te halen!

(nogmaals bedankt!) aan het einde zit het tandwiel in een pakketje onderweg naar Delhi.

Vrijdag (dag 93)

Het pakketje is onderschept door de douane en komt nu waarschijnlijk dinsdag pas aan, het versturen kostte 40 euro extra, uiteindelijk betaal ik 111 euro om een tandwiel van 19,95 in India te krijgen.

Hier baal ik even van maar laat het al snel achter mij, en dat is maar goed ook want nu volgen er een paar turbulente uren.

De receptionist verteld mij dat ik vandaag uit moet checken, mijn visum is verlopen en het hotel krijgt een zware boete als ik blijf.

Ik snap even echt niet waar de man het over heeft! Uitchecken? Maar als jij mij eruit zet kom ik geen ander hotel meer binnen!?

Mijn pakketje word hier over een paar dagen afgeleverd dus ik beheers mijn exponentieel groeiende woede en frustratie en ga op zoek naar oplossing.

Eerst cross ik langs de FRRO, daar kan ik mijn visum laten verlengen, dat is makkelijk denk ik nog, even  vergeet ik dat ik in India ben en denk ik dat het dezelfde dag nog opgelost kan worden.

Voor het verlengen van een visum willen ze een vliegticket zien zodat ze zeker weten dat je daadwerkelijk het land gaat verlaten, die heb ik dus nog niet.

Het is 16:00 en ik moet binnen 2 uur uit mijn kamer zijn, met een (relatieve) noodgang crosst de rickshaw naar het guesthouse, zoals verwacht weigeren alle guesthouse’s mij en weet ik echt niet waar ik vanavond slaap!

Mijn laatstekans is de kerel waar ik mee heb gemaild over het tandwiel, ik stuur hem een mail en vraag of ik bij hem kan logeren.

‘Geen probleem! Hoelaat kan ik je ophalen?!’

Tijdens deze reis heb ik wat problemen gehad maar altijd komt er vanuit het niets iemand tevoorschijn die mij geweldig helpt, deze reis was half zo leuk niet geweest als ik alles perfect had geregeld en écht op alles was voorbereid!

De mensen en hun gastvrijheid waardeer en ontmoet je pas echt als je in de problemen zit.

(maar jeetje hendri, hoe krijg je het voor elkaar?! je visum laten verlopen?)
de uitleg die ik heb gehad is als volgt:
je visum is een X aantal dagen geldig, kom je binnen dat aantal dagen aan in het land dan word het geactiveerd en is het nog een maand geldig, ook al is het de laatste dag dat je visum geldig is, nu blijkt dit alleen zo te werken in landen die het Schengen verdrag hebben ondertekend.(India dus duidelijk niet)

Zaterdag (dag 94)

Het visumgebeuren kan maandag pas geregeld worden dus nu is het tijd om te chillen, de vader van Chanderjeet maakt toast met Chai voor mij klaar, ontbijt op bed!

Mijn apen-DNA geeft mijn hoofdhuid het signaal dat het zomer is en dat de wintervacht moet verdwijnen, ik verlies hier haren alsof het rupees zijn….

Zondag (dag 95)

De laatste wedstrijd! Vanavond zijn we het (of niet:() met een taxi cross ik weer naar het AI Hotel waar het nu echt vreselijk druk is.

Als ik aan de praat raak met een Indische vrouw is ze helemaal enthousiast over de reis die ik gemaakt heb, ze schrijft soms op freelance basis artikelen voor een krant en wil iets over mij gaan schrijven.

Ik ben erg druk bezig met de wedstrijd en vind alles best, NOG STEEDS 0-0?! HOE KRIJG JE HET VOOR ELKAAR!? Na de wedstrijd loopt het hotel al snel leeg en ook ik vertrek redelijk aangeschoten (het wisselgeld was op dus ik moest 4 bier kopen in plaats van één)

Nog diezelfde avond krijg ik een mail van Sukhmani, leuk!

Maandag (dag 96)

Vandaag komt er echt niets uit mijn handen, ik word veel te laat wakker en baal en ben brak

Later op de avond ontmoet ik Sukhmani in een restaurant in het centrum van Delhi en vertel daar tijdens het eten mijn verhaal.

Dinsdag (dag 97)

ik krijg een mail dat het tandwiel geweigerd is door het guesthouse en het is nu onderweg naar het DHL kantoor op het vliegveld.

Delhi is nu bezig met de aanleg van een metro systeem, het ziet er erg veelbelovend uit (metro met Airco!) maar veel strategische koppelingen zijn nog niet gereed, 6 uur later (!) ben ik weer bij Chanderjeet thuis, het is inmiddels donker dus het tandwiel blijft vannacht in zijn doosje zitten.

Woensdag  (dag 98)

Het tandwiel zit op zijn plek en de ketting past na enig aandringen ook al een stuk beter!

Op naar het FRRO waar ik mijn visum ga laten verlengen! Na een aantal uren wachten ben ik aan de buurt en krijg ik een stempel op mijn aanvraagformulier, als ze de stempel op het paspoort wil zetten ziet ze op het allerlaatste moment (een tikje op haar schouders was voldoende geweest) dat het visum is verlopen, jammer maar helaas Hendri!

Ik moet de volgende dag naar het ministerie van binnenlandse zaken om daar uit te leggen waarom ik nog in India ben, daarna krijg ik mijn stempel pas.

Donderdag (dag 99)

Rond 10:00 kom ik aan hij het ministerie

Na 3,5 uur wachten ben ik aan de beurt voor mijn ‘gesprek’.

De man vraagt mij niet eens om uitleg en krabbelt iets op een papiertje, ik moet om 17:00 terugkomen om een brief op te halen.

Zonder bagage rijdt de motor eindelijk weer als een motor en niet  als een overbelaste vrachtwagen, ik cross dus door Delhi op een manier die ik hier niet ga beschrijven omdat jullie je anders zorgen gaan maken 🙂 (ja mam, ik doe voorzichtig) de tarieven die de exporteurs hanteren zijn eigenlijk te gek, ik wil gaan proberen om het zelf te doen, het scheelt mij honderden euro’s.

Om 17:00 ben ik weer bij het kantoor na een uur wachten krijg ik een verzegelde brief, mijn uitslag zit hierin maar ik mag hem niet openmaken!

Ze zijn liever niet in de buurt als je hoort dat zij je het land uit gaan schoppen, in dit kantoor komen vooral veel mensen die hier werken, als toerist een land uitgeschopt worden is jammer maar als je hier werkt en woont kan de situatie al snel escaleren.

Bij het huis van Chanderjeet wacht Sukhmani’s fotograaf op mij en zet hij mij op de foto, geforceerd breed glimlachend (ik noem dit mijn ‘Ik ben met je vrouw naar bed geweest’ glimlach) maar de Indiërs zijn er blijkbaar dol op.

Vrijdag (dag 100!)

Ik ben weer bij het FRRO en weet inmiddels precies wat er allemaal gaat gebeuren, ik kijk om mij heen en zie eigenlijk alleen maar toeristen die zwaar in de problemen zitten, bij het merendeel is het paspoort gestolen.

Deze mensen zijn vaak bestolen van alles dat ze hadden en worden nu ook nog eens geconfronteerd met een enorme onpersoonlijke bureaucratische molen.

Hier is het namelijk zo:

In India hebben ze geen sociale uitkeringen, maar als je hebt bewezen dat je geen empathisch vermogen hebt (bij voorkeur door buitenlanders aan het huilen te krijgen) en op geen enkele andere wijze deel kan nemen aan het reguliere arbeidsproces mag je ambtenaar worden.

Dan beschik je namelijk over het vermogen om je als een autist aan de regels te klampen omdat dat de enige manier is, alternatieven of creatieve oplossingen bestaan niet! BEFEHL IST BEFEHL!

Deze ambtenaren zijn ronduit onbeschoft en vooral met Aziaten wil de situatie nogal eens uit de hand lopen. (beide partijen denken namelijk dat ze engels spreken)

Terwijl ik om mij heen kijk valt mij op dat deze ambtenaren op iedere vraag die hun gesteld word geïrriteerd reageren en degene die de vraag stelde nóg langer moet wachten….

Ik besluit ze om deze ambtenaren met hun eigen middel te bestrijden, ik ga ze over-relaxen, alle mensen om mij heen reageren gestresst op alles en rennen rond als een kip zonder kop, ik pak mijn laptop en speel een spelletje Patience! Niemand in de wachtruimte is zo relaxt als ik en een innerlijke rust waar de Dalai lama jaloers op is daalt op mij neer, het duurt zolang als het duurt.

De ambtenaar die mijn aanvraag in zijn stapel papieren heeft zitten gaat op zijn plek zitten en alle mensen om mij heen lopen naar zijn bureau, ik blijf zitten en kijk de man met een brede glimlach aan en neem nog een slok van mijn fles water.

Hij reageert zoals ik verwachtte, hij irriteert zich aan alle mensen om zich heen en gaat op zoek naar mijn aanvraagformulier, hij krabbelt iets en ik moet om 17:00 terugkomen.

Na een rondje door Delhi te hebben gereden (ik begin het té leuk te vindenJ) kom ik aan bij het FRRO en krijg ik uiteindelijk mijn stempel! Ik mag blijven tot de 23^e! Mijn vlucht vertrekt op de 22^e dus dat moet helemaal goed komen! Nu alleen nog de motor verschepen naar Thailand!

In Pakistan duurde het verlengen van mijn visum één uur, in India drie volle dagen!

Zaterdag (dag 101)

Het artikel is bijna klaar, waarschijnlijk komt het volgende week zondag in de krant, wereldberoemd in India!

Ik heb bijzonder weinig foto’s deze week, in de overheidsgebouwen mag je niet fotograferen en eerlijk gezegd heb ik mijn camera de afgelopen week ook niet gemist.

Overig zéér goed nieuws: Mijn Fireblade is terecht! Ik had hiervoor een andere motor (Wegracer) maar die is in September 2009 gestolen.

Twee weken geleden is hij teruggevonden bij een hennepkwekerij, ik heb inmiddels recente foto’s ontvangen en optisch ziet hij er erg goed uit!

Ro Snel gaat de motor nog aan een technisch onderzoek onderwerpen maar ik heb besloten dat ik de motor terug

wil en geen schade vergoeding aanvaard van de verzekeringsmaatschappij.

Ik heb de hele procedure bewust enorm gerekt (10 maanden ipv 1) omdat ik ergens wist dat mijn motor terug zou komen, maar ik telde de uitkering van de verzekering al wel bij mijn reisbudget.

Er is nog genoeg geld om de reis op de geplande manier af te maken maar stiekem denk ik er al een tijd over om hierna nog verder te rijden, ik heb de slag goed te pakken en de wereld is groot!

Veel landen en veel opties, erg spannend maar weer thuis leuke dingen doen klinkt dan ook wel weer erg goed!

Helaas moet ik India verlaten, ik had het hier erg naar mijn zin, maar Thailand schijnt ook erg gaaf te zijn, op naar Bangkok!

>>Hier<< heb ik de vragen en opmerkingen van mijn vorige verhaal beantwoord, schrijf je >>hier<< in voor de nieuwsbrief (dan weet ik ook wie de stille meelezers zijn 🙂 )

This entry was posted on Saturday, July 17th, 2010 at 18:28 and is filed under Bezochte Landen, India, Pakistan. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.