Ik kom er wel

Woensdag (dag 70)

Als ik wakker word zie ik dat ik waarschijnlijk een hogere agent uit zijn bed heb verjaagd want dit is de enige tent met bedden, de rest  van de agenten slaapt op de grond.

Vandaag ga ik dan eindelijk in Hunza aankomen!ik rij de laatste 60 kilometer door de bergen en de weg is nog steeds erg slecht, soms is er helemaal geen weg meer maar cross ik door puin heen.

In Hunza aangekomen realiseer ik mij wat voor enorme nerd ik ben, ik kies  voor het hotel dat naast het internetcafe zit en niet voor de rest van de hotels die dichter bij de winkels zitten.

Een aantal maanden geleden is er door een aardverschuiving een natuurlijke dam in de Hunza rivier ontstaan, deze heeft de afgelopen weken op springen gestaan maar de situatie is nu stabiel.

Door het nieuws en de velehorrorverhalen tussen reizigers onderling is het hier uitgestorven, alle winkels zijn dicht en ik heb tot nu toe 5 toeristen gezien.

Ik heb het hele dorp voor mijzelf!

De bomen die je op de foto ziet stonden vroeger in een straat, door het water is het hele dorp ondergelopen.

Later in de middag kom ik een chinese jongen tegen die in de kamer naast mij zit, aardige kerel, zijn engels is ook goed alleen door dat enorme accent is het soms wat moeilijk te verstaan.

Donderdag (dag 71)

De buurman is duidelijk een wandelaar, samen lopen we naar het volgende dorp, bij terugkomst laat hij in zijn lonely planet een ‘trek’ zien naar een bergtop in de buurt, bergen, sneeuw, enorme rotsen en diepe afgronden, DOEN!

Vrijdag (dag 72)

Het is al wat later op de dag als we vertrekken dus besluiten we te overnachten bovenop de berg.

Hiervoor moeten er echter wel wat extra dingen mee, hij is niet zo groot en zijn rugzak is te klein dus ik ben vandaag de pakezel.

De inhoud van mijn rugzak:

Een tent

Een slaapzak

Drie flessen water van 1,5 liter

Rijst, noodles en groente

Een benzinebrander

Ik ben nog niet in topvorm dus de eerste stappen kosten nogal wat moeite, eenmaal onderweg valt het wel mee.

de omgeving hier is geweldig! Een wirwar van straatjes en beekjes leidt ons steeds verder omhoog door grasvelden en weides, na een half uur blijkt dat we ergens verkeerd zijn gelopen, we kunnen terug gaan óf door een smal waterkanaal lopen dat in de berg is uitgehakt.

Of het nou luiheid is of overmoedigheid, een paar minuten later lopen we door het smalle kanaal hoog boven de vallei met onze rugzakken tegen de bergwand gedrukt.

Na een aantal kleine watervallen die bij elkaar stiekem toch erg veel water over je heen sproeien komen we aan bij het volgende knooppunt.

Dit is een soortgelijk kanaal alleen is hier het looppad veel breder (ongeveer een meter)

Als ik naar beneden kijk zie ik hoe hoog dit pad is, een weg een paar honderd meter onder mij ziet eruit als een klein geitenpaadje maar is toch echt breed genoeg voor twee auto’s.

Aan het einde van dit pad was er vroeger een weg omhoog, vanwege een enorme landslide is alles verdwenen onder een laag zand en stenen, niet erg comfortabel maar dat was ook niet echt de bedoeling geloof ik 🙂

Het begint al later te worden en de zon gaat bijna onder, volgens een text op een steen zijn wij nog 30 minuten verwijderd van een grasveld waar wij de tent op kunnen zetten.

Na 30 minuten zijn we nog lang niet op een plek waar we kunnen kamperen, de helling waarop we lopen is enorm steil en bestaat uit aarde en losse stenen, met veel mazzel missen een paar stenen die ik lostrap Tim die 10 meter onder mij aan het klimmen is.

Halverwege de helling is het inmiddels donker, mijn ogen zijn goed aangepast aan de duisternis en ik klim voorop.

Na 20 minuten hoor ik een geit mekkeren, 5 minuten later ruik ik hem zelfs, we komen langs een hut waar herders wonen.

In de hut stoken ze niet op hout maar op bosjes, dit zorgt voor enorm veel rook, binnen 5 minuten lig ik voor de hut in mijn slaapzak naar de sterrenhemel te kijken,soms hoor ik gerommel in de bergen, het lijkt op onweer maar het blijken landslide’s te zijn, enorme hoeveelheden steen en ijs storten met veel kabaal naar beneden.

Onder de sterrenhemel val ik in slaap.

Zaterdag (dag 73)

Debrakheid van gisteravond is verdwenen, ik ben er helemaal klaar voor!

Na een kwartier merk ik helaas alweer dat ik nog niet goed geaclimatiseerd ben.

Ik voel mijn hart overal in mijn lichaam kloppen en verlies de coordinatie over mijn benen.

Tim gaat vandaag ook niet geweldig en we besluiten weer terug te gaan naar de hut waar onze spullen nog liggen.

De terugweg is voor mij erg makkelijk, ik laat mijzelf gecontroleerd van de berg storten/glijden, Tim heeft helaas iets minder lef en het duurt erg lang voordat hij bij is, voor mij ook niet erg, terwijl ik op hem wacht rust ik uit in de schaduw en geniet ik van het uitzicht.

Zondag (dag 74)

Vandaag ben ik weer begonnen aan de terugweg naar Lahore, ik denk/hoop dat ik er 3 dagen over ga doen!

Maar het was wéér zo’n dag, door de trillingen is een aantal bouten uit mijn kofferrek  getrild, de last werd opgevangen door een bout waar het kofferrek, het achterspatbord  en de uitlaat aan vast zaten.

Na een flinke hobbel hoor ik ineens allerlei rare schurende geluiden, mijn achterspatbord liep tegen mijn achterwiel aan en mijn uitlaat lag naast de motor, omdat dit alles zo plotseling gebeurde was ik in eerste instantie bang dat mijn frame gebroken was.

Een boer schoot mij te hulp, hij wilde mij wel helpen maar hij was verder niet vriendelijk, ik moest hem de sleutel uit zijn handen trekken toen hij dingen te strak vast draaide, écht luisteren deed hij niet.

Alle bouten die ik nog had zaten weer op hun plaats, zo ben ik teruggereden naar de monteur die mijn ketting had gerepareerd.

Nu had ik de tijd om de motor eens goed uitelkaar te trekken, het kofferrek was weer gebroken en er misten 3 bouten uit mijn kofferrek, alle bouten van mijn kettingbeschermer waren weg, mijn GPS lader deed het niet meer, het luchtfilter zat vol met stof en er miste een schroef van een  van mijn plastic kappen.

De zoon van de monteur verving alle ontbrekende bouten en moeren, maakte het luchtfilter schoon en ik sleepte de motor naar een buurman die gratis en voor niets de laatste lassen ‘Karakoram Highway Proof’ maakte.

De zekering van de GPS lader was gebroken (ik denk door het brute geweld, niet door teveel spanning) deze zekering kon hij nergens vinden dus gebruikte ik een zilverpapiertje uit een pakje sigaretten om de zekering te ‘repareren’ (voor de techneuten onder ons: wees gerust, de lader is aangesloten op de achterverlichting dus is alsnog gezekerd)

De motor reed weer goed en maakte ineens veel minder nare geluiden, ik was erg blij met het resultaat.

De monteur nodigde mij uit om bij hem te komen eten, na sluitingstijd bestelde hij kebab en opende hij een 7-UP flesje met iets dat rook alsof je er verf van metaal mee kan verwijderen.

Het spul heet Arak komt uit China en word van rijst gemaakt, het alchohol percentage is 52% en dat was aan het einde van de avond goed te merken….

Maandag  (dag 75)

Ik ben al langer in Pakistan dan ik verwachtte,(volgens de planning zou ik er in een week doorheen scheuren:))

Mijn visa verloopt over drie dagen, ik ben hier al weer een maand….

Met de eigenaar van het guesthouse ga ik langs het visa kantoor, ik krijg een formulier mee en moet een stapeltje kopietjes van mijn paspoort maken en een rits foto’s inleveren.

Uiteindelijk duurt dit allemaal zo lang dat het systeem van het visumkantoor al is gesloten als ik langskom, ik moet de volgende dag weer terugkomen rond een uur of 3.

In de stad kom ik een jongen tegen die net als ik op zoek is naar een pinautomaat die internationale passen accepteerd, na 4 banken  in iedere windstreek van Gilgit te hebben geprobeerd slagen we.

We gaan iets drinken in het Guesthouse waar de jongen slaapt en daar kom ik Tim tegen, ik kom niet veel in de grote backpacker guesthouses dus deze ‘westerse’ contacten waardeer ik enorm.

Later komen we erachter dat we via elkaar iedere toerist die we zijn tegengekomen kennen, er zijn er op dit moment niet zoveel in Pakistan.

Dinsdag (dag 76)

Het guesthouse waar ik in slaap staat niet in de lonely planet en geen enkele andere toerist heeft er van gehoord, ‘The Sereene Guesthouse’

Toen ik met mijn motor naar binnen reed stond ik een aantal seconden verbaasd om mij heen te kijken,

Achter de muur met prikkeldraad en glasscherven vond ik een enorm mooie tuin met zwembad.

De eigenaar verteld mij dat hij al 30 jaar aan het sparen en aan het bouwen is, het grootste voordeel daarvan vindt hij dat je goed kan na denken over iedere stap die je neemt.

Ik kan niets anders doen dan hem gelijk geven, het hek gaat dicht, de dorre buitenwereld verdwijnt en je verdrinkt in alle kleuren.

Als ik een baantje trek in het zwembad kijk ik uit over Gilgit en de groene vallei, de bergen die eromheen liggen en de enorme sneeuwbedekte toppen van bergen die daar vlak achter liggen, of misschien wel kilometers verderop zijn, ik kijk maar kom er niet uit…..

Heerlijk uitzicht

Woensdag (dag 77)

Ik wilde vandaag vertrekken maar het kwam niet echt op gang, ik moet nog een dag in deze tuin zitten.

In de bibliotheek vind ik ‘On the road’ van Jack Kerouac, het boek schijnt een enorme inspiratie te zijn geweest voor heel veel mensen om op reis te gaan…

Rond middernacht heb ik het boek uit en kom ik tot de conclusie dat de hoofdpersoon maar eens nieuwe vrienden moet gaan zoeken…..

Donderdag (dag 78)

Al mijn bagage zit voor de zekerheid ook met een ketting vast aan mijn motor, werkt redelijk tegen diefstal en zorgt er ook voor dat ik niet geplet word door mijn rugzak en tanktas als ik ergens tegenaan rijd.

Vandaag kan ik tijdens het optuigen van mijn motor het slot niet vinden, ik pak alles weer uit en doorzoek iedere tas en koffer, ik kan hem niet vinden.

Dit is het eerste voorwerp dat ik kwijt ben geraakt deze reis (op een van de rubbertjes van mijn oordoppen na dan) en ik baal daar flink van.

Tijdens het rijden kijk ik vaker achter mij om te zien of alles er nog op zit dan mij lief is op deze weg, dit is het stiuk van de KKH waar het kofferrek de eerste keer stukging.

Ik ben door veel mensen gewaarschuwd voor de streek ‘Indus Kohistan’ de mensen zijn er niet zo gecharmeerd van buitenlanders en de kinderen gooien er zelfs stenen naar toeristen.

Op de heenweg was ik te snel en hadden de jongetjes niet genoeg tijd om echt een steen te pakken dus bleef het bij gebaren.

Terwijl ik een vrachtwagen beladen met zakken meel en jongetjes van 14 inhaal gooit een van de ratten een afgekloven maiskolf naar mijn hoofd en raakt mijn zonnebril, ik heb in Gilgit een uitleg gehad over het snelrecht in Pakistan en besluit het maar eens toe te passen.

De maiskolf is zo’n ramp nog niet, ik zag hem eigenlijk al aankomen toen ik inhaalde, maar dit soort acties kan heel erg snel fataal aflopen.

Terwijl je op een smalle bergpas een vrachtwagen inhaalt zie je links de afgrond en rechts de vrachtwagen, de kans is best groot dat je schrikt en zo het ravijn instort.

Ik laat het gas los en ga weer achter de vrachtwagen rijden en maak grijpende bewegingen naar de rat.

Hij en al zijn vriendjes klimmmen in recordsnelheid op de grote stapel zakken meel en kijken mij verbaasd en doodsbenauwd aan, ik was natuurlijk niet van plan om het kereltje daadwerkelijk het asfalt op te sleuren (vet gevaarlijk, als je over hem heenrijdt kan je van je motor afvallen :P) maar het effect is er, wonder boven wonder raakt mijn enorme fluim ondanks de tegenwind de rat recht in zijn gezicht.

Ik hoop dat hij zijn lesje heeft geleerd, maar achteraf denk ik dat het averechts gaat werken……

Ik haal de vrachtwagen weer in en vervolg mijn reis langs de enorme bergwand en het diepe ravijn.

Vrijdag (Dag 79)

50 kilometer na vertrek begint de ketting veel geluid te maken, na een kort onderzoek aan de kant van de weg blijkt dat de twee schakels die tussen mijn ketting zijn gezet ineens erg slecht passen en voor erg veel extra spanning tussen de ketting en tandwielen zorgen, ik vraag mij hardop af of ze het gaan redden tot aan Lahore.

Ik besluit om de GT road te nemen omdat die drukker is en korter, als ik max 100 km per uur kan rijden slijt de ketting minder hard en de weg is drukker, als de ketting breekt is de kans op hulp groter.

Bij snelheden onder de 60 kilometer hoor en voel ik de ketting niet, ik probeer de hele tijd honderd kilometer per uur te rijden, met deze ultieme struisvogel mentaliteit rijd ik op de ‘Grand Trunk Road’ van Islamabad naar Lahore.

Als ik aankom bij de ringweg van Lahore is het donker en zit mijn vizier onder een dikke laag stof, om iets te kunnen zien moet die dus open en rijd ik door een dikke laag stof en smog Lahore binnen.

De maximum snelheid is gelukkig al een stuk lager maar de chaos is er niet minder om, in tegendeel.

Veel van de rickshaws zijn eigenlijk motoren met een karretje eraan vastgelast, voor het gemak zijn ze hier de uitlaat maar vergeten, dit zorgt dus voor een oorverdovende herrie die overal vandaan lijkt te komen, de uitlaatgassen zijn dik, ik kan ze proeven door het zweet dat mijn mond binnenloopt.

Als er dichter bij de stad ook nog eens grote groepen mensen de snelweg oversteken realiseer ik dat dit het breekpunt is, óf je gaat langs de weg zitten janken en geeft het op óf je crosst door.

Dit realisatiemoment is erg raar, ik zie, hoor en ruik de enorme chaos en besef mij dat dit een breekmoment is, in mij is er echter helemaal niets dat aan opgeven denkt, ik ben er bijna en ben juist opgetogen.

Eenmaal aangekomen in Lahore stil ik mijn honger in de KFC waar alle medewerkers doof zijn(het was nog nooit zo stil in de keuken van een fastfood restaurant!)

Zaterdag (dag 80)

Ik zie dat er twee ‘low-intensity’ bomaanslagen zijn gepleegd op ‘Hall Road’ ik woon nu even op ‘Mall Road’ dus ik zit hier veilig en ga zo maar eens eten bij de Subway’s op de hoek.

‘Vandaag in het terorrismebericht van 20:00:

Een milde golf van bomaanslagen trekt in de namiddag het ‘Hall Road’ gebied binnen maar lost daarna al snel op, er wordt geen neerslag verwacht…

Vroeg in de avond trekt een hogedrukgebied met bombsquads het centrum in en zal daar voor wat buien en verkeershinder zorgen……’

Niets aan de hand mensen, doorlopen!

Verder:

In Lahore ga ik een dag of 2 research doen want ik heb nog geen flauw idee:

Hoe ik de motor in Laos/Thailand krijg

Wat ik in Laos, Thailand en Maleisie wil zien

Hoe ik de motor daarna in nederland krijg.

Hoe ik visa’s ga regelen in New Delhi

Het lijkt erop dat 4 maanden te weinig zijn, ik zit erover te denken om er 6-7 maanden van te maken, dit houdt in dat ik mij dit jaar niet in kan schrijven bij de Hoge school van Utrecht, de opleiding start maar een keer per jaar en dat is in September.

Het grote voordeel is dat ik dan meer tijd heb om een leuke baan te zoeken die bij mijn opleiding past, het nadeel is dat ik een jaar moet wachten voordat de opleiding begint.

Klik hier om je in te schrijven voor de nieuwsberichten via Email!

ik heb >hier< en >hier< ook wat antwoorden gegeven op jullie vragen/opmerkingen van mijn vorige verhalen!

This entry was posted on Saturday, June 26th, 2010 at 20:18 and is filed under Bezochte Landen, Pakistan. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.