Ik kom er wel

Woensdag (dag 63)

Vandaag ben ik van Lahore naar Islamabad vertrokken.

Het is een tolweg en hij is geweldig! Strak asfalt en om de paar kilometer iemand die hem met de hand aan het vegen is.

Deze weg is 130 kilometer langer dan de weg die volgens de GPS het snelste is maar die maakt geen onderscheid tussen wegtypes, op de kaart kon ik al zien dat deze dwars door ieder klein dorpje heen loopt wat ook maar enigsins in de buurt lag, dan ben je de helft van de tijd kwijt aan het ontwijken van kleine kinderen en ander  vee.

Aangekomen in islamabad zie ik op mijn GPS dat de stad is opgebouwd volgens (schrik niet!) logica.

De stad is in de jaren 60 gebouwd als nieuwe hoofdstad van Pakistan en men heeft toen blijkbaar gedacht: ‘Laten wij het deze keer NIET verprutsen!’ dat is erg goed gelukt moet ik zeggen.

Donderdag (dag 64)

Het aantal gereden kilometers valt vandaag erg tegen, het verkeer in Islamabad is toch erg druk en de pakistanen laten onderweg weer zien hoe droevig slecht ze zijn in het uitvoeren en plannen van het onderhoud aan de weg.

Als ik honger heb én een slaapplek zoek stop ik bij een hotel-restaurant. (volgens het bord dan)

Ik raak daar aan de praat met een schilder en hij biedt mij namens de hoteleigenaar een garagebox aan.

Meer is het niet, geen bed, geen toilet, geen ventilator en niet eens een deur, mijn hok heeft een groot rolluik, een echte garagebox!

Ik hoef er niets voor te betalen en de vriendelijkheid van alle mensen om mij heen laat de nadelen verdwijnen als sneeuw voor de zon, ik heb de afgelopen maanden wel vaker op de grond geslapen.

De mensen zijn erg vriendelijk, ik krijg meer thee dan ik kan drinken en de mensen vragen mij of zij nog iets voor mij kunnen doen, maakt niet uit wat.

Ik praat later op de avond met Shakeel de schilder.

Hij is een reclame schilder, in Pakistan en India is het trendy om winkels en restaurants in de kleuren van een bekend merk te schilderen, dit ‘hotel-restaurant’ krijgt de coca-cola kleuren, helder rood met in witte letters het coca cola logo.

Eerlijk gezegd is dit wel een goed idee, het achterste deel van dit hok is nog niet geschilderd en het ziet er troosteloos en grauw uit, de coca cola kleuren brengen een boel licht en ruimte met zich mee.

Wat mij wel verbaasde is dat de merken hier niets voor betalen, de eigenaars van de gebouwen betalen deze reclame helemaal zelf.

Shakeel is een aardige kerel, hij gaat binnenkort trouwen met zijn vriendin, hij laat wat foto’s zien en hij heeft het goed voor elkaar 🙂

Vrijdag (dag 65)

Vandaag word ik wakker gemaakt door Shakeel, hij komt binnen in de garagebox en het gesprek komt weer op zijn vriendin terecht, hij laat mij wat filmpjes zien op zijn telefoon waar ik mij op zijn minst gezegd erg ongemakkelijk bij voel.

Op de telefoon zie ik het leuke meisje van gister gruwelijk uitgewoond worden door een kerel, een filmpje later zie ik dat er een telefoonnummer in de hoek staat, het is een sms meisje, ik besluit om niet verder te vragen, meer informatie kan ik op dit moment nog niet verwerken.

Tijdens deze reis heb ik al erg veel mensen ontmoet, iedere minuut leer je iets nieuws over mensen en vorm je aan de hand van alle beschikbare informatie een beeld van deze persoon.

Bijna altijd heb ik het bij het rechte eind en voel ik aan of ik iemand kan/wil vertrouwen, shakeel is een goede kerel maar deze nieuwe kennis stelt mij toch wel een beetje teleur, hij heeft het meisje nog nooit ontmoet maar heeft via smsjes met ‘haar’ al wel besloten dat ze met elkaar gaan trouwen.

(wat is er gebeurt met ‘Dit zijn fictieve profielen, fysieke afspraken zijn niet mogelijk’ ?)

Nadat ik mij in een rivier wat heb opgefrist krijg ik een rondleiding door een tentenkamp,al snel komen er twee dozen tevoorschijn met twee enorme slangen, de bewoners van dit tentenkamp trekken van stad naar stad, als er geen werk is voor de mannen zetten ze de vrouwen aan het werk (voornamelijk in hotels als je begrijpt wat ik bedoel:P)

de omgeving begint duidelijk te veranderen, de valleien worden steeds smaller en de bergen steeds hoger.

Het verkeer is gestoord, het is niet erg druk maar het bestaat uit ongeveer 3 categorieen:

1: de vrachtwagens die niet harder gaan dan 40

2: de personenbusjes die gaan niet harder dan 60

3: al het overige verkeer dat doet maar wat het wil.

Dit heeft tot gevolg dat categorie 1 links blijft rijden en categorie 2 rechts inhaalt (dat moet hier want ze rijden links) categorie 3 vind dit allemaal maar niets want het duurt te lang en haalt daarom categorie 1+2 maar rechts in.

Voor mij is dit nog wel te doen, ik ben in alle opzichten het snelste motorvoertuig op de weg maar het tegemoetkomende verkeer doet precies hetzelfde, ik zie dus vaker dan mij lief is een vrachtwagen, een personenbusje en een jeep of auto naast elkaar op mij afkomen (en dit is een 2 baans weg!)

Vele malen heb ik gehoopt dat er iets fout zou gaan met die idioten aan de andere kant van de weg zodat natuurlijke selectie zijn werk kon doen maar op de een of andere manier werkt deze rijstijl en vallen er vandaag geen gewonden.

Nadat ik Mansaray voorbij ben is het ineens een stuk rustiger op de weg en kan ik lekker doorrijden.

Aan het einde van de middag word ik aangehouden door een bezorgd kijkende politie agent, ik herken zijn blik onmiddelijk en weet dat ik weer een escorte krijg.

Hij staat ‘toevallig’ voor een hotel en ik besluit om daar te gaan slapen, ik kom voordat het donker is toch geen grote stad meer tegen.

Ik neem de goedkoopste kamer met uitzicht op de bergen en de rivier, prachtig!

Zaterdag (dag 66)

Ik vertrek om 10:00 en zoals afgesproken staat mijn escorte op mij te wachten, eerst in een auto die goed doorrijdt en daarna op een 70CC politiebrommer.

qua uitzicht is dit de mooiste route die ik ooit heb gereden, de bergen zijn enorm hoog en de rivier stroomt honderden meters onder mij door een diep ravijn, zelfs als ik op een meter afstand van de afgrond rijd kan ik de oever van de rivier aan mijn kant nog niet zien, hier wil je niet uit de bocht vliegen!

De kwaliteit van de weg gaat hard achteruit, vallend gesteente slaat diepe kraters in het wegdek, langs de weg zie ik vaak keien liggen ter grootte van een bestelbusje, het onderhoud van deze weg houdt nooit op!

vooral de stukken die erg dicht langs de bergwand lopen zijn enorm toegetakeld, ik moet hier afremmen tot 20 kilometer per uur om de motor onder controle te houden.

dat het vallende gesteente word veroorzaakt door erosie en dat dit een 24/7 non stop proces is vergeet ik voor het gemak maar even, ik heb het al druk genoeg met het ontwijken van alle gaten en waterstromen, als ik daarbij ook nog eens moet gaan letten op de bergwand en alle stenen die misschien naar beneden kunnen komen storten zie ik helemaal niets meer van de omgeving.

(niet dat je een kei ter grootte van een bestelbusje nog kan ontwijken als het met hoge snelheid naar beneden komt zeilen)

Terwijl mijn motor steeds heftiger word aangevallen door het wegdek wordt het uitzicht steeds mooier, soms is een gat toch iets dieper dan verwacht en soms ben ik te druk bezig met het uitzicht om een goede inschatting te maken.

Door het misbruik is de positie van een van mijn koffers in ieder geval enorm veranderd, als ik de koffer van dichtbij bekijk zie ik dat 3 van de 4 metalen beugels waarmee de koffer aan mijn motor zit zijn afgebroken, alles hangt er nog net aan, het kost bijzonder weinig moeite om de laatste beugel ook af te breken, gelukkig heb ik hier al een beetje rekening mee gehouden en zit alle bagage vast met een extra ketting slot.

Het dichtstbijzijnde dorpje met een lasser is Chilas, ik boek een kamer in het eerste hotel dat ik zie en  de eigenaar loopt met mij mee naar de lasser.

Veel van de originele lassen zijn maar aan een kant van het metaal gemaakt, waarschijnlijk omdat dit er mooier uitziet, dat het structureel ruk is boeide ze waarschijnlijk niet zo bij ‘Hepco & Becker’ (de koffer prutsers) nadat alle andere enkele lassen ook zijn verdubbeld vraagt de man 100 rupee’s (1 euro!) als ik hem meer aanbied weigert hij dat, geweldig volk!

S’avonds in het hotel begin ik te rillen terwijl ik het niet eens koud heb en word ik erg duizelig, dit doet mij denken aan hoogteziekte (dat ken ik nog wel van India) maar volgens mijn GPS zit ik maar op 1100 meter.

Een klein deel van de symptomen komt overeen met Malaria, als ik morgen spierpijn heb moet ik mij maar eens zorgen gaan maken…..

Zondag (dag 67)

Ik heb vandaag de hele dag in bed gelegen, ik heb gelukkig geen spierpijn maar heb wel erg slecht geslapen, blijkbaar heb ik erg veel nagedacht over de lengte van het bed want flarden van wazige ideeën komen omhoog.

Rond 20:00 kom ik uit mijn bed om toch maar eens iets te gaan eten, ik voel mij al een stuk beter, ik heb alleen nog een lichte hoofdpijn.

De rest van de avond kijk ik ‘True Blood’ op mijn laptop, erg amusant.

Maandag (dag 68)

Het kofferrek heeft het overleefd dus dat zit waarschijnlijk wel goed, ook vandaag rijd ik weer veel minder kilometers dan verwacht, de regio waar ik vandaag de meeste tijd heb doorgebracht besteed al zijn energie aan het bouwen van bruggen, muren en wallen die de overlast van de vallende stenen tegen moeten gaan op de lange termijn is dit vast wel nuttig maar nu heb ik er niets aan.

Dat ze ook verantwoordelijk zijn voor het wegdek zelf zijn ze blijkbaar vergeten want het is echt ruk.

Door de lagere snelheid heb ik wel wat meer tijd om om mij heen te kijken maar dat is dan ook wel het enige voordeel.

Sommige stukken zijn zo strak langs de bergwand uitgehakt dat er nog een enorme hoeveelheid rotsen over het wegdek heen hangt, het ziet eruit alsof het ooit een tunnel was maar de helft is weggespoeld in het ravijn.

De methode waarop ze bepalen of een rotswand stevig genoeg is om veilig genoemd te worden (volgens pakistaanse normen dan) is vrij simpel, blijf er tegenaan beuken met een graafmachine totdat er geen stenen meer uitvallen, dan komt alles goed!

Dinsdag (dag69 )

Het kofferrek is wéér kapot, ik laat het wéér fiksen voor 100 rupees en vertrek richting Hunza, Na 30 kilometer hoor ik in een klein dorpje kinderen naar mij schreeuwen, ik wil vandaag toch eindelijk wel eens aankomen in dit dorp dus ik rij verder de heuvel af.

Beneden aangekomen wordt mij duidelijk waarom ze naar mij schreeuwden, ik geef gas maar ga niet vooruit, ik controleer of de motor niet in Neutraal staat en geef nog eens gas, als ik achter mij kijk zie ik dat de ketting ontbreekt!

Vlak voor een politiepost kom ik tot stilstand, de mannen reageren ietwat verbaasd en geamuseerd op mijn tirade.

De kinderen uit het dorp zijn mij achterna gerend met de ketting, ze hebben van de slotschakel niet alle onderdelen terug kunnen vinden.

Doordat  er teveel spanning op de ketting stond (omdat hij verkeer gemonteerd is) is de slotschakel opengegaan en is de borgpen er waarschijnlijk al vele kilometers geleden tussenuit gevallen.

Daar sta je dan langs de weg met een ketting die nergens te koop is, reserve onderdelen moeten waarschijnlijk uit Lahore komen… (800 KM verderop)

Een politiejeep rijdt mij langs verschillende winkeltjes en allemaal hebben ze de schakels of andere onderdelen niet.

In gilgit is er een garage die misschien deze onderdelen heeft, de eigenaar zoekt in potjes, belt collega’s en leveranciers en stapt in zijn auto, 2 uur later komt hij terug en heeft hij geen slotschakel.

Na nog een uur wachten besluit hij om met mij naar de motor te rijden die nog steeds bij de politiepost staat en er schakels van een oude ketting tussen te zetten.

Inmiddels is het donker en met gierende versnellingsbak scheurt hij naar mijn motor, de auto kreunt en steunt onder het geweld dat de bestuurder hem aandoet, gelukkig net iets harder dan mijn kreunen en steunen want deze man rijdt echt als een idioot.

Na twee uur hameren en beuken zit de ketting weer op zijn plaats, op de vraag hoeveel hij ervoor wil hebben antwoordt hij: ach doe maar iets, het is een vriendschappelijke dienst, te raar!

Ik besluit de man te testen en geef hem eerst wat kleingeld uit mijn portemonnee, hij bedankt mij vriendelijk en schudt mijn hand, daarna geef ik hem de rest van het geld.

Het is te laat om verder te rijden en ik blijf in de politiepost slapen.

Als ik ‘s avonds bij een bron met koud schoon bergwater mijn tanden sta te poetsen en in het maan- en sterrenlicht de enorme bergen om mij heen zie bedenk ik mij weer eens hoe fijn het is om mij te zijn 🙂

als ik en Lahore aankom plaats ik de rest van het verhaal… er gaat nog meer stuk….

het internet is te traag en als het verhaal te lang is lezen jullie het toch niet 🙂

This entry was posted on Monday, June 21st, 2010 at 13:08 and is filed under Bezochte Landen, Pakistan. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.