Ik kom er wel

Woensdag (dag 56) tot Dinsdag (dag 62)

De rest van de week heb ik in Lahore doorgebracht, boekje lezen, in het zonnetje zitten, de toerist uithangen, je kent het wel.

Het guesthouse

Het Regal Internet Inn ligt in het centrum van de stad, je loopt de deur uit en je staat midden in een brede drukke straat gevuld met kleine winkeltjes die eigenlijk allemaal hetzelfde verkopen en een aantal grotere winkels.

‘s Avonds verkopen ze shoarma op de hoek van de straat, erg fijn 🙂

De wereld vergaat maar ik merk er niets van

Van bomaanslagen krijg je hier weinig mee, er wonen 20 miljoen mensen in Lahore, hoe bot het ook klinkt, die paar honderd slachtoffers maken geen indruk op de mensen.

Ik merk hier niets van spanningen of angst onder de mensen, ze zullen er inmiddels wel aan gewend zijn.

Van de Tyfoon heb ik op een kleine stofstorm en een flinke daling in de temperatuur na niets gemerkt.

Onderhoud aan de motor

De monteur die mijn motor heeft opgelapt heeft mij zondag een rondleiding gegeven door Lahore.

Ik heb de nacht ervoor niet geweldig geslapen dus het museum trekt een beetje aan mij voorbij, in het park wil ik eigenlijk alleen maar in de schaduw liggen.

Voor het avondeten gaat iedereen twee uurtjes slapen en ik doe vrolijk mee.

Nadat ik twee uur op de grond van de huiskamer heb geslapen is het eten klaar en ben ik ook weer wakker.

Deze man heeft een aantal jaren in Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland gewerkt en spreekt dus vloeiend Duits, erg vreemd om een Pakistaan Duits te horen spreken.

Als het in het Engels niet lukt stappen we over op Duits.

De motor is nu klaar, voor 250 euro zijn de ketting en tandwielen, accu en spiegel vervangen, één van de jongetjes is een halve dag bezig geweest om de pakking van de demper opnieuw te laten lassen zodat deze minder geluid maakt.

Grensceremonie bij Wagah

Gister ben ik naar de grensceremonie geweest, er is al jaren een spanning tussen Pakistan en India.

Het is al een paar keer tot een gewapend conflict gekomen maar hier vechten ze het uit op een wat passievere dierlijkere manier.

De grenswachten marcheren in praaluniform langs de podia die speciaal voor deze dagelijks terugkerende show zijn gebouwd.

In het begin voelde ik mij toch een beetje een loser omdat ik aan de pakistaanse zijde zat, het was er erg leeg en de tribune aan Indiase zijde was stukken groter en veel beter bezet, de Indiaërs maakte de hele tijd al extreem veel geluid en de Pakistanen zaten maar een beetje op iets te wachten.

Eindelijk na 2 weken in Pakistan kreeg ik dan uiteindelijk iets te zien dat op nationale trots leek.

(De werktitel voor deze blog was tot een paar dagen geleden:  Te koop wegens overbodig: Nationale trots.)

De Pakistanen zijn niet trots op hun eigen land, nu kan ik mij dat bij Balochistan wel voorstellen, daar is niets anders dan zand, wegwerkzaamheden en kamelen maar verder is het hier wel ok.

Sommige zijn er zelfs van overtuigd dat aartsrivaal India het beter voor elkaar heeft!

Door het verschijnen van een trommelaar en een schreeuwlelijk met vlag komt het publiek eindelijk tot leven! De trommelaar speelt traditionele soefi-ritmes en de vlagdrager begint te gillen als een speenvarken, het publiek doet enthousiast mee!

Aan de Indiase zijde begint er een man door een microfoon te schreeuwen en binnen een seconde schreeuwt er aan de Pakistaanse zijde ook iemand mee.

Dit doen ze een paar keer voordat ik doorheb dat dit een schreeuwwedstrijd is, degene die het langst kan schreeuwen wint, de Pakistaanse schreeuwlelijk wint keer op keer en iedere keer begint het Pakistaanse publiek te klappen en te schreeuwen.

De gedachte dat deze man uit een grote groep soldaten is geselecteerd en lid mocht worden van deze eliteeenheid alleen maar omdat hij lang kan schreeuwen tovert een grote glimlach op mijn gezicht, dit hele fenomeen is niets anders dan een grote biologieles, de soldaten dragen zelfs een hoed met daarop een tooi die direct gekopieerd is van de Pauw.

Was Midas Dekkers hier maar, de beste man kan over deze ceremonie wel 3 boeken schrijven.

Verdere plannen

Het is mogelijk om over de Karakoram highway te rijden, morgen vertrek ik naar Islamabad.

Ik merk dat ik eigenlijk alweer te lang stilzit, ik wil weer iets gaan doen!

Het kost moeite om iets op papier te krijgen, het was echt een week van ontspannen en dingen uitzoeken, geen spannende verhalen dus!

Volgende week weer stoere verhalen over bergen en natuurgeweld 🙂

This entry was posted on Tuesday, June 8th, 2010 at 23:19 and is filed under Bezochte Landen, Pakistan. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.