Ik kom er wel

Donderdag (dag 50)

Vanochtend ben ik vertrokken uit Quetta, ik heb een aantal politiecommissarissen en districtleiders ontmoet, ze zijn allemaal erg benieuwd naar die kerel die in zijn eentje door hun regio crosst.

Het ene moment vertellen ze dat hun regio de gevaarlijkste is en dat ik op moet letten, het volgende moment laten hun agenten mij alleen verder rijden…

Mijn motor begint weer te wiebelen en te schudden, weer een lekke band.

Na drie mislukte plak pogingen kom ik weer in een escorte terecht die mij afzet bij een hotel dat 300 rupees kost (3 euro) wat een stinkhol! Ik heb vandaag te weinig gegeten en ik ben duidelijk niet fit.

De GGD adviseert om al het drinkwater te koken (tenzij het uit een fles komt) dit is voor mij geen optie.

Al het water dat ik zelf meeneem is na een paar uur gloeiend heet (je kan er lekker onder douchen) dus als iemand mij langs de weg koel water aanbied dan neem ik dat graag aan (ook al smaakte bij een politiepost het water naar geitenkaas en dreven er vellen in)

Ik ben er nog steeds niet ziek van geworden, hopelijk blijft dat ook zo.

Buiten mijn hotelkamer staan er twee gewapende agenten, ze kijken mij vragend aan en als ik aangeef dat Ik ga eten lopen ze met mij mee naar de eetzaal, Jip en Janneke volgen mij overal waar ik ga of sta.

Ze zijn daar achtergelaten om op mij te letten, alhoewel ik alle beveiliging waardeer ben ik het inmiddels goed zat.

Bij iedere politiepost moet ik wachten en moet ik een auto volgen die (als ik geluk heb) 80 kilometer per uur rijdt, al mijn plannen en routes lopen in de war omdat ik niet kan voorspellen hoelang ik over een bepaald stuk van de route ga doen,  van Quetta wilde ik doorrijden naar Multan, ze stuurde mij eerst langs Sukkur (via een omweg in het zuiden) omdat iemand dat een goed idee leek.

Vrijdag (dag 51)

Vandaag heb ik weer de hele dag op de motor gezeten of er naast gestaan…. ik heb ook te horen gekregen dat ik OVERAL in Pakistan moet reizen met begeleiding…..

Vandaag heb ik 11 uur gedaan over 511 kilometer…. bereken zelf het gemiddelde maar… dit schiet echt niet op.

ik zit de hele dag tegen de achterkant van een pickup  truck aan te kijken, erg veel van de omgeving zie ik niet omdat op de truck én al het verkeer moet letten…

mijn motor doet inmiddels ook raar, waarschijnlijk is de spanningswisselaar (een onderdeel dat nodig is om stroom op te wekken)  overleden door de hitte (50+ graden!)

Omdat de motor met elektriciteit gestart moet worden moet ik de motor nu aanrennen…

In het donker rij ik onder begeleiding naar Multan, veel van de hotels zijn te duur of zijn vol, uiteindelijk neem ik maar een kamer omdat ik het zat ben.

Je merkt het waarschijnlijk al, ik ben echt klaar met Pakistan, ik weet nog niet of ik de Karakoram Highway  ga overslaan, ik kan mijn escortes natuurlijk gewoon zoekrijden, zo hard gaan ze niet..

Zaterdag (dag 52)

Samen met de politie begeleiding ben ik vandaag gaan shoppen.

Ik heb wel wat geklaagd over de extra beveiliging maar vandaag heb ik de voordelen ervaren:

1. Prive taxi, ze rijden mij overal heen, de motor staat vandaag in de garage van het hotel
2. Vertalers, ik spreek geen woord Urdu maar zij wel een beetje engels, zij regelen alles
3. Wachtrijen bestaan voor mij niet, mijn nieuwe vrienden lopen samen met mij naar het begin van de rij en dringen voor.
4. Iedereen die ook maar op enige manier irritant lijkt te gaan doen krijgt een por en kiest het hazenpad, ik voel mij soms een superster.

De Honda fabriekswinkel heeft geen ketting of tandwielen, ze hebben een schakel uit mijn ketting gehaald zodat deze nu wat korter is geworden en wat beter gespannen kan worden, helaas helpt dit niet tegen het geluid en het trillen, ze doen het gratis en voor niets, erg aardig J

Zondag (dag 53)

De reis naar Lahore was goed te doen, hier en daar wat vertraging maar verder sloot alles goed op elkaar aan.

Ik heb wel wat escorte’s ingehaald en zoek gereden, met 50 kilometer per uur loopt de temperatuur snel op, na een aantal escorte’s beginnen ze het te snappen en neemt de snelheid flink toe!

Met 90-100 kilometer per uur duwt,kleeft, toetert en snijdt mijn escorte alles wat mij tegenhoudt aan de kant, erg handig want door het elektriciteitsprobleem doet mijn toeter het erg slecht.

Aan het einde van de middag kom ik aan in het guesthouse, het ‘Regal Internet Inn’ hier vind ik backpackers! Na al die dagen met agenten is het erg fijn om weer even met reizigers te spreken en ervaring uit te wisselen.

Maandag (dag 54)

Vandaag heb ik de motor naar een garage gebracht, ze hebben eerst de motor voor mij gewassen en daarna gedemonteerd, deze metamorfose is echt enorm, al twee maanden zit het ding onder een dikke laag modder en stof, nu hij gewassen is kan ik zelfs weer door de voorruit kijken!

Waarschijnlijk is niet mijn spanningswisselaar kapot maar mijn accu, dat is mooi want die spanningswisselaar moet uit Nederland komen en dat gaat erg lang duren, de accu verkopen ze hier in de winkel.

Wat mij opvalt Is dat de mensen hier mij enorm aan de indiers doen denken en dat ik ze gelijk al niet mag, Ik moet echt even een knop omdraaien om de Pakistani een echte tweede kans te geven.

Dat ik niet erg enthousiast was over de Indiërs wist Ik al maar dat het blijkbaar zo erg is…. Dat belooft nog wat als ik naar India ga

Dinsdag (dag 55)

Na een uur rondlopen vind ik eindelijk de garage terug.

Mijn motor is nog niet klaar omdat de tandwielen nog niet binnen zijn.

Hier ontmoet ik een stel Pakistani en bieden zij mij aan om mij naar het guest house terug te brengen.

Met zijn drieën op een motor scheuren we door het drukke verkeer heen.

Soms realiseer ik mij ineens weer hoe dicht al het andere verkeer eigenlijk komt en dat het allemaal maar net goed gaat, mijn rijstijl is duidelijk veranderd, waar ik in Nederland hyperventilerend naast de weg zou staan om bij te komen denk ik hier niet eens na bij bepaalde maneuvres.

Het lijkt op het eerste gezicht op pure chaos, maar later kom je erachter dat er een logica achter zit.

De komende paar dagen blijf ik in Lahore, er is hier internet, leuke mensen en ik kan gaan en staan waar ik wil, een mooie kans om uit te zoeken wie de Pakistani nou echt zijn en om de rest van mijn reis te plannen.

De Karakoram Highway sla ik waarschijnlijk over, door een aardverschuiving is er een stuwmeer ontstaan dat ieder moment kan overstromen en voor een enorme chaos kan zorgen.

Aangezien mijn motor niet zo heel erg goed drijft sla ik de KKH maar over, in India ga ik een soortgelijke weg berijden dus het uitzicht zal ik niet missen.

This entry was posted on Tuesday, June 1st, 2010 at 19:37 and is filed under Bezochte Landen, Pakistan. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.