Ik kom er wel

Vrijdag (Dag 44)

Ben vandaan nog een dag in Bam gebleven, het was er lekker rustig en de sfeer moedigt aan tot een moment van bezinning.

Zaterdag (Dag 45)

Vandaag heb ik de hele #$%#$^#$%ING dag op de motor gezeten, of er naast staan wachten… rond 7:30 vertrok ik uit het guesthouse.

Vanwege de oorlog in Afghanistan en een flink probleem met drugssmokkelaars krijg ik hier overal politiebegeleiding met mij mee, dat is verplicht en ik kom er niet onderuit (alhoewel ik nu wel zeker weet dat ik dat niet wil).

De snelheid is op zich het probleem niet (voor de tragere agenten is een paar keer inhalen voldoende, dan gaat de snelheid vanzelf omhoog) maar het wachten is vreselijk.

Soms staat mijn volgende escorte al op mij te wachten en hoeven ze alleen maar een papier te tekenen, soms sta je daar zo een kwartier of half uur te wachten…

Bij iedere politieregio nemen ze mij over, soms is zo’n regio erg groot, (lekker doorrijden) soms is hij erg klein (WAT?! NU AL?!)

De escortemotor heeft geen benzine meer en daar staan we dan langs de snelweg, hier krijg ik een kans om de werkwijze van deze agenten eens wat beter te bekijken.

Iedere keer als er een voertuig nadert richt de senior agent zijn borstkas met pistoolmitrailleur in de richting van het voertuig, dit is er natuurlijk goed ingestampt tijdens de training maar hij is wel heel erg strict in deze exercitie, ik vraag mij af hoe gevaarlijk het hier nou precies is…..

Een aantal escortes later plukt een van de agenten een huls uit de berm. Ik heb wel wat kennis van dit soort spul en het komt niet uit het soort pistolen dat de agenten gebruiken; hier heeft iemand een geweer afgevuurd. De rest van de context is niet bekend maar toch ben ik erg blij met mijn gare Toyota gevuld met agenten.

Rond 17:45 gaat mijn escorte richting de stad en niet richting de grensovergang, tot mijn grote frustratie zet hij mij bij een hotel af, chagrijnig meld ik de agent dat ik niet genoeg geld heb om in een hotel te slapen, ik gooi de prop geld op de balie en vertel hem dat ik naar de grens wil (die om 18:00 dichtgaat, DOH!).

De receptionist maakt een uitzondering en laat mij toch in een van de kamers, totaal blut slaap ik vannacht voor een mooie prijs in een goed hotel (de prijs op zich was ook best redelijk).

In de lobby kom ik twee broers tegen die mij een maaltijd aanbieden, rijst met kebab, dat smaakt!

Zondag (dag 46)

De afgelopen dagen zag ik het landschap al veranderen naar een dorre bende, nu is echt al het leven verdwenen.

Ook in Pakistan krijg ik een escorte, deze gasten crossen lekker door, zo snel zelfs dat de afstand tussen mij en mijn chauffeur steeds groter word, op het moment dat ik hem al een paar minuten niet meer heb gezien gebeurt datgeen je zou verwachten…

De motor begint ineens te trillen, schudden en te slingeren, met moeite krijg ik hem rechtop aan de kant van de weg: een lekke band…

Net als de vorige keer dolblij dat ik er niet vanaf ben gevallen en dat alles nog heel is (met uitzondering van de achterband dan) begin ik aan het plakken van de band, ik kijk om mij heen en denk na of ik mij zorgen moet maken over het ontbreken van mijn escorte en de aanwezigheid van Talibanstrijders.

Ik besluit dat dat zonde is van mijn energie (en vrij kansloos, ik kan echt nergens heen) en ga fluitend verder.

Na 5 minuten komt mijn escorte erachter dat ik niet meer achter hem rijd en een kwartier later tillen wij de motor in de achterbak van zijn pickup.

Bij de politiepost kom ik erachter dat de binnenband aan stukken is gescheurd, ik beloof in gedachten Ro (van snelmotoren in zeist) een krat bier, voor ik vertrok heeft hij mij twee binnenbanden cadeau gedaan, hier in the middle of nowhere (dichtstbijzijnde concentratie van beschaving is Quetta, 580 km verderop) is dat een geweldig geschenk!

Bij de politiepost ontmoet ik Mahmoud, deze Pakistaan spreekt redelijk Engels en tijdens het repareren van de motor komt het gesprek op gang.

Deze kerel is uiterst relaxt en biedt mij een slaapplek, eten, thee en een ‘douche’ aan.

Ik was al gewend aan het ontbreken van toiletpapier, maar hier hebben ze geen ‘Anal Probe’ (soort sproeier waarmee je je kont kan schoonmaken) dus moet het oldschool met een emmertje water.

Nadat ik terugkom van de wc knip ik eerst mijn nagels maar weer eens…..

Het douchen gaat al net zo Spartaans, met een maatbeker water sta ik mijn lichaam te schrobben, 3 liter later ben ik schoon.

Het was erg heet vandaag, ik heb zeker 7 tot 9 liter water gedronken en ben maar één keer naar de wc geweest, de rest van het water zit in mijn kleding en dat is te ruiken!

Waar ik een maand geleden nog stond te vloeken op het koude water in Turkije sta ik nu breed glimlachend onder een maatbeker in Pakistan, ik begin mij geloof ik aan te passen 🙂

Voor het eten komt er nog een of andere kerel langs die verantwoordelijk is voor de beveiliging in de provincie Baluchistan, zelfs de leidinggevende politieagent van deze post weet niet hoe snel hij als een knipmes moet buigen en thee moet regelen voor deze kerel (en mij :)).

Als ik om mij heen kijk zie ik nergens anders een bron van water (of leven). Eén keer per maand komt er hier een trein die een tankwagon met water achterlaat zodat de dorpjes in de buurt van water worden voorzien.

De trein komt morgen dus het water dat ik drink is al een maand oud. Ik ben nog steeds niet ziek geworden, ik hoop dat door de langzame overgang van het steriele Nederland naar het ranzige India mijn lichaam zich aanpast en ik niet de hele tijd met plastic flessen loop te slepen.

Morgenochtend rij ik met Mahmoud als escorte naar de volgende politiepost en kom ik hopelijk voor het einde van de dag aan in Quetta.

Daar ga ik mijn motor eens goed vertroetelen:

– Het remblokje vervangen dat uit mijn achterrem is gevallen (metaal op metaal maakt echt een naar geluid),

– Nieuwe ketting+tandwielen,

– Nieuwe reserve koppelingshendel die ik in Turkije heb gesloopt kopen,

– Nieuwe reserve binnenband,

– Nieuw achterlampje, alleen het remlicht doet het nog,

– Benzinefilter plaatsen.

Soms stottert de motor een beetje, dat moet ik ook nog gaan uitzoeken, hopelijk ligt het aan de benzine…

(Ik heb overigens besloten dat mijn motor een kerel is, minimale aandacht en maximaal misbruik en hij doet het nog steeds!)

Maandag (dag 47)

Vandaag ben ik niet verder gekomen dan de stad Dalbandin, morgen kom ik dan eindelijk aan in Quetta, het kost mij 3 dagen om er te komen in plaats van de geplande 1.

Eén van de escortes wilde eerst achterop, toen ze mijn motor bekeken werd er al snel een Daihatsu Cuore tevoorschijn getoverd.

Deze had echter wat problemen met de koeling en hield er na 20 kilometer mee op, de commandant vertelde mij een half uur eerder nog dat dit het gevaarlijkste stuk van de route was en nu stuurde hij mij er alleen op uit.

Ik lig nu op een matje in de buitenlucht, ze hebben mij een plekje gegeven op het midden van het plein van de politiepost.

Om de een of andere reden bewaren ze al de oude politieauto’s en is het meer een autokerkhof dan een politiepost.

Dinsdag (dag 48)

Allerlei politiek incorrecte gedachten hebben vandaag mijn gedachten doorkruist, de wegen zijn hier namelijk om te janken (aangezien ik een kerel ben werden het dus grafische voorstellingen van een stapel wegwerkers en een stomend hete asfaltpers).

Ze beginnen hier met de onderlaag van de weg, die bestaat uit grof gesteente, dat remt wel redelijk af maar is an sich nog geen ramp.

Het grote probleem komt bij de snelheidsdrempels die er om de 25 meter (niet overdreven!) inzitten, deze zijn zo hoog dat ik zelfs als ik stapvoets rijd mijn motor met het blok op de drempel voel klappen.

Dit duurde alles bij elkaar zo’n 50 kilometer… soms met een paar kilometer goede stukken ertussen, gevolgd door kilometers onwijs frustrerend puin.

Net als je denkt dat het afgelopen is begint het weer…

Nadat de werkzaamheden eindelijk voorbij zijn is er voldoende ruimte om eens flink aan het gas te trekken, ik dacht dat het vorige politiestation mij zonder escorte verder had laten rijden maar als ik al een paar minuten in de volgende politiepost zit komen er twee agenten binnenstormen die blijkbaar al een kwartier probeerden om mij in te halen, gelukkig kunnen ze er om lachen, het volgende stuk van de rit zijn ze helaas niet harder op te duwen dan een schamele 60 kilometer per uur.

Nadat ze mij weer verder sturen zonder escorte (is het hier nou gevaarlijk of niet?!) kom ik bij de stad Quetta aan, dat werd tijd!

Als ik de stad in probeer te rijden word ik tegengehouden door een groepje niet Engels sprekende agenten.

Ze willen mijn spullen controleren en kijken verdacht lang naar mijn Iraanse Visa, ze snappen niet waar ik vandaag kom, Afghanistan? Iran? India?

De man gebaart dat hij in mijn koffers en rugzak wil kijken. Nu lijkt deze man niet echt op de kerel die het buskruit heeft uitgevonden en ik ga niet voor iedere boerenlul mijn hele motor ontmantelen dus ik weiger vriendelijk. Hij probeert het nog een aantal keer maar geeft op en roept dan zijn leidinggevende officier op.

Deze kerel spreekt wel Engels en vraagt mij wat ik hier in godsnaam in mijn eentje doe, nu blijkt dat dit wel weer een gevaarlijk gebied is met allerlei stammen die elkaar te lijf gaan.

Mij werd verteld dat er na Quetta geen escorte meer nodig zou zijn, nu blijkt dat ik er nog wel een kilometer of 400 aan vast zit, erg jammer want ik ben die gasten inmiddels wel zat!

Het is wel fijn om mijn ‘suiker-met-thee’-peil flink opgekrikt te houden bij alle politieposten maar ik ben er nu wel klaar mee!

Ik mag na 18:00 uur het hotel niet meer uit en als ik de straat op ga zonder escorte of zonder de politie op de hoogte te brengen kan ik een boete krijgen.

Woensdag (dag 49)

Vandaag wilde ik mijn motor eens wat aandacht geven, helaas is dit niet echt gelukt.

In de motorwinkels waar ik terecht kwam probeerden ze mij allerlei gebruikte onderdelen te verkopen, zelfs kettingen en tandwielen die niet eens van dezelfde motor afkwamen.

De prijs was niet eens het probleem, voor 30 euro een andere ketting plus tandwielen is nog niet eens zo’n slechte deal maar de kans dat het kapot gaat is mij gewoon te groot.

Het enige dat ik heb kunnen regelen is de achterrem, deze werd uit een andere motor geschroefd. Ik ga het nog maar eens proberen in Lahore of Multan.

Overal waar ik loop of rijd hoor ik ‘How are you mister?’ Pakistan is wel weer een heel stuk armer dan Iran, ik heb vandaag de eerste vracht bedelaars alweer voorbij zien komen.

This entry was posted on Wednesday, May 26th, 2010 at 16:32 and is filed under Bezochte Landen, Iran, Pakistan. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.